„W kręgu Szajny i Kantora. Krakowska szkoła scenografii po 1956 roku”

wystawa

 Impreza towarzysząca, wstęp wolny

WYOBRAŹNIA  WYZWOLONA

Krakowska szkoła scenografii w okresie popaździernikowej odwilży odegrała niezwykle ważną rolę w rozkwicie polskiego teatru oraz w budowaniu jego renomy na arenie  międzynarodowej. Rok 1956  przyniósł w całej Polsce fale nowatorskich inicjatyw. Jednak w środowisku artystycznym Krakowa już od dawna działali najbardziej radykalni awangardyści skupieni wokół II Grupy Krakowskiej. Kazimierz Mikulski, Wojciech Krakowski, Jerzy i Lidia Skarżyńscy, Andrzej Stopka należeli do grona wybitnych malarzy, którzy razem z Tadeuszem Kantorem stworzyli przełomowe dzieła, nie tylko na płaszczyznach swoich obrazów ale również w przestrzeni teatru. Awangarda na przełomie lat 50-tych i 60-tych miała wielopokoleniowy charakter, relacje oparte na zasadzie mistrz-uczeń, przeradzały się w dialog i współpracę. Do grona młodych należał Józef Szajna, obalający swoimi inscenizacjami w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie konwencjonalność i sztampę. W tym czasie ówcześni studenci krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych: Krystyna Zachwatowicz, Andrzej Majewski, Kazimierz Wiśniak i Krzysztof Pankiewicz obok oficjalnego programu nauczania przechodzili „kursy specjalne" nowoczesności. Uczestnicząc w oficjalnym i nielegalnym życiu artystycznym, podejmowali pierwsze sceniczne próby. Działali w Teatrze Cricot 2, w Piwnicy pod Baranami, ważnym dla nich miejscem stał się Dom Plastyka, w którym współorganizowali spotkania, prelekcje, wymieniali poglądy, podejmowali dyskusje kończące się zażartymi sporami dotyczącymi współczesnych kierunków sztuki. W ślad za tradycją początku XX wieku wydawali pisemka, organizowali happeningi, oglądali filmy i słuchali nowoczesnej muzyki.

Co łączy tę szóstkę wybitnych artystów? Wszyscy byli malarzami, absolwentami krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, uczniami prof. Karola Frycza, a także prof. Andrzeja Stopki. Łączy ich umiłowanie teatru totalnego, przekonanie, że jest sztuką przez duże „S", odrzucającą iluzjonizm i reprodukowanie rzeczywistości na rzecz kreacji odrębnych światów zrodzonych z wyobraźni artysty-demiurga. Bliskie jest im myślenie symboliczne, plastyczny skrót i wielka metafora, surrealistyczne zderzenia, absurdalny dowcip i ironia, a także refleksja egzystencjalna wyrażająca poczucie samotności, zagrożenia, zagubienia i niepokoju. Łączy ich przekonanie, że sztuka teatru jest terenem myślenia i odczuwania oraz intymnego porozumienia z widzem.

                                               Agnieszka Koecher-Hensel i Agnieszka Kołodziej-Adamczuk
 

WYSTAWA PREZENTOWANA W BWA W RZESZOWIE W DNIACH 16 PAŹDZIERNIKA - 10 LISTOPADA 2013 R.

WERNISAŻ: 16 października 2013 godz. 19.00

 

KURATORZY: Agnieszka Koecher-Hensel, Agnieszka Kołodziej-Adamczuk

PROJEKT ARANŻACJI PRZESTRZENI: Agnieszka Kołodziej-Adamczuk

REALIZACJA TECHNICZNA: Krystian Banik

REALIZATORZY:
Centrum Scenografii Polskiej Oddział Muzeum Śląskiego w Katowicach,
Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie,
Biuro Wystaw Artystycznych w Rzeszowie

EKSPONATY POCHODZĄ ZE ZBIORÓW:
Centrum Scenografii Polskiej Oddziału Muzeum Śląskiego w Katowicach,
Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie,
Muzeum Historycznego Miasta Krakowa,
Muzeum Historycznego Miasta Wrocławia,
Muzeum Narodowego w Gdańsku,
Muzeum Teatralnego Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie,
Opery Krakowskiej,
Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA,
Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie,
Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu,
Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie,
kolekcji prywatnych

 

Wystawa jest częścią "Źródeł Pamięci. Szajna-Grotowski-Kantor" 2013 dofinansowanych z środków finansowych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zrealizowanych przy pomocy środków z budżetu Województwa Podkarpackiego
                                                              

Patronat Honorowy Prezydent Miasta Rzeszowa

 

Obsada: